Gerdine Duijsens
Gerdine Duijsens werd in Utrecht geboren. Een carrière als kunstenaar zat aanvankelijk niet in de planning, maar toen haar kinderen eenmaal hun eigen weg gingen, gaf ze ruimte aan iets, wat ze eigenlijk altijd al wist, toen ze van school spijbelde en in het Centraal Museum Utrecht haar boterhammen zat op te eten. Gerdine: “Je wordt immers geen kunstenaar, je wordt als kunstenaar geboren”. Aan de Utrechtse Academie Artibus hoopte ze het tekenen, te kunnen perfectioneren. Iets te leren over anatomie, portretschilderen. Dat was een misrekening. Het was in die tijd bon ton om abstract te schilderen. Dat sprak haar totaal niet aan. Een opdracht “schilder de ruimte” was voor Gerdine veel te vaag. Ze dacht dat ze techniek nodig zou hebben om later de beelden die in haar brein ontstonden goed op papier te kunnen krijgen. Voor iemand die een carrière in de kunst ambieert was het misschien een beetje naïef om zo snel te stoppen, maar kunstenaar worden, ach, daar was ze toen nog niet zo mee bezig. Een omissie, als je het zo wil noemen, die ze later goed maakte op de Academie voor Schone Kunsten in Arendonk, België, want het viel niet meer te ontkennen, het talent was er immers al in aanleg. Al gauw gaf Gerdine aquarellessen aan belangstellenden. Gerdine Duijsens heeft een zeer herkenbare stijl, die in vier hoofdvormen kan worden verdeeld: eettaferelen, dieren, abstracten en portretten. Haar mensen zijn levensgenieters, een tikkeltje blasé of belachelijk, arrogant of onzeker, vrolijk of verveeld. Haar dieren zijn temperamentvol, krachtig, dynamisch en snel. Haar abstracten zijn boeiend gelaagd en spannend en haar portretten zijn van alle tijden. De eettaferelen zijn Gerdines handelsmerk geworden en genereren een gestaag groeiende schare liefhebbers, waaronder steeds meer mensen uit het buitenland. Die mensen op die doeken herkennen wij, ze zijn familie van ons, het zijn onze vrienden, wij zijn het zelf. Wij houden van ze en we willen ze bij ons hebben. Omdat ze ons blij en gelukkig maken. Ze worden haast onder haar creatieve handen vandaan getrokken, haar trefzekere en onthullende inkijkjes in het rijke, lege leven van de partijtijgers en de receptie-verslaafden, de oesterslurpers en champagneslobberaars, de mateloze schransers, de tomeloze drinkers en de nietsnutten, die zij inmiddels in meer dan duizend doeken in al hun onbenulligheid en ijdelheid heeft geportretteerd. Toch zijn het niet alleen maar opgeblazen gebakken lucht- verkopers die haar kleurige doeken bevolken. Gerdine zet haar figuren in hun onbewaakte ogenblikken met milde spot te kijk als hun kwetsbare en onzekere zelf. Lyrisch expressionisme in zijn zuiverste vorm. Kijkend naar de schilderij van Gerdine Duijsens zien we onszelf.
